بغی (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَغی (به فتح باء و سکون غین) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای طلب توام با تجاوز می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در بیان اوصاف متقین از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَغی (به فتح باء و سکون غین) به معنای طلب توام با تجاوز آمده است. چنان‌که ابن اثیر در نهایه می‌گوید:«اصل البغی: مجاورة الحدّ.» این واژه در ظلم و در طلب چیزی به کار می‌رود. «ابتغاء و بغیة»: به معنای طلب. «باغی»: به معنای طالب و متجاوز. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در اوصاف متقین فرموده است: «و ان بغی علیه صبر...» همچنین به حسنین (علیهماالسلام) می‌فرماید: «اوصیکما بتقوی الله و ان لا تبغیا الدنیا و ان بغتکما» که بغی در اینجا به معنی طلب است. امام (سلام‌الله‌علیه) همچنین به امام مجتبی (صلوات‌الله‌علیه) می‌فرماید: «لا تدعونّ الی مبارزة و ان دعیت الیها فاجب فانّ الداعی الیها باغ و الباغی مصروع؛ کسی را به مبارزه مخوان و اگر به مبارزه خوانده شدی اجابت کن، چون آنکه به مبارزه می‌خواند متجاوز است و متجاوز مغلوب و به خاک خورده است.» «الفئة الباغیة»: گروه متجاوز و ظالم. ۳ - پانویس۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَغَی»، ص۱۴۷. |